Bu gün bir haber okudum. Haber şöyle: “Eskişehir de pasaport çıkarmak isteyen vatandaşlara 1, 5 ile 3 saat içinde pasaportunu alıyorlar.”
Ve haberin devamında şöyle diyordu: “Eskişehir Emniyet Müdürlüğü Pasaport Şube Müdürü Hasan Akgün bu göreve 7 ay önce atandığını, vatandaşlara en iyi hizmeti vermeye çalıştığını kaydetti.
Vatandaşların pasaport alım süresini azaltmak yönünde çalışmalara hız verdiklerini ifade eden Akgün, şöyle konuştu.
İlk önceleri bir iş gününde (bir gün de) vatandaşlara pasaportlarını veriyorduk. Pasaport işleminin uzamasının nedeni vatandaşlar hakkındaki yapılan araştırmalardan kaynaklanıyor. Vatandaş hakkında bir yakalama emri var mı? Yurt dışına çıkması için önünde bir engel var mı? Onu araştırıyoruz. Bilgisayardan kimlik sorgulaması yapıyoruz… 6 hafta önce başlattığımız çalışmayla en geç 3 saat içinden vatandaşlara pasaportlarını veriyoruz. Ancak, 16.30’dan sonra pasaport başvurusu yapan vatandaşların pasaport işlemleri bir gün sonraya kalıyor. Saat 10.00’da başvuru yapan vatandaşlarımıza pasaportunu 11.30’da hazır hale getirip kendisine teslim edebiliyoruz."
Eskişehirliler adına sevinebilir insan. Ama Urfa için habere bakıp ta üzülmemek, isyan etmemek elde değil.
Bende 2 hafta önce pasaport almak için, pasaport şubesine başvuru yaptım. Bir iki gün pasaportumu alırım diye düşünmüştüm. Pazartesi saat 7 45’te emniyet Müdürlüğü pasaport şubesine gittim. Şubenin içi ana-baba günü derler ya işte öyle bir şey. Cehennemden bir köşe, bir oda sanki… Bana dediler ki “Parmak izi almak için sıra fişi veriyoruz. Sabah erkenden gel ki fiş alabilesin” Peki, yarın gelirim diye işi geri döndüm. Salı günü saat 7 00 de Emniyetin kapısında sıraya girmeye çalıştım ama ne mümkün! Emniyetin kapısında bir izdiham bir izdiham!.. Şikâyet etmeye çalışıyoruz. Şikâyet fakat kimi kime edeceksin? Neyse yarın daha erken gelirim diye tekrar geri döndüm.. Çarşamba günü saat 5 00’te Emniyet Md. kapısında sıraya dikildim. Yine de önümde 48 kişi var. Hani 100 kişiye sıra verdikleri için sıra bana gelirdi artık. Tam 3 saat mesainin başlamasını bekledik, sıra numaraların aldık, bu sefer parmak izi sırasını bekledik saat 11 40’ta parmak izi vere bildim. Yani yaklaşık 7 saat ayakta parmak izi vermek için bekledik. Öğleden sonra evrakları teslim edeceğiz, ama orda da başka bir izdiham. O gün veremedim, perşembe veremim cuma günü verebildim. Ve nihayet bana “salı günü saat 3’te gel pasaportunu al” dediler. Bunca zahmetten sonra ikinci haftada pasaportumu alabildim. Üstelik benden tam 319 TL para alarak. Bana paramla zulmü yaşatıyorlar!... Buna üzülmemek mümkün mü?
Eskişehir ve Urfa
Eskişehirli A sınıf vatandaş. Ya Urfalı?
Eskişehir’e A sınıf Vali, Em. Md. Personel atanıyor…
Ya Urfa’ya?
Urfa’ya gelen personel başka bir diyara gittikleri veya geldiklerin farkındalar. Biliyorlar ki Başka bir halk, başka bir kültür, başka bir dil, ve başka ve daha başka…
Biliyorlar ki geldikleri yerde, Bastırılmış zihniyet, düşünce, duygu var. Biliyorlar ki 87 yıldır farklı bir uygulama ile ürkütülmüş, farlılaştırılmış, başkalaştırılmışlar vardır. Biliyorlar ki geldikleri bu yerde dedikleri dediktir. Biliyorlar ki kin ve hınçlarını orada (Eskişehir de) yapamaz ve rahatlıkla burada sergileyebilirler. Biliyorlar…
Bu yazı Urfa Haber gazetesinde yayımlanmıştı.
19 Mayıs 2010 Çarşamba
“Derik Tarihi 1”
Navê pirtûka Eyyup Guven e “Derik Tarihi I”
Weke ku tê zanîn, Dêrika Çîya Mazî navçeyeke dîrokî û Kurdistanîye. Dêrik, navçeyek biçûk û mixabin ku di warê aborî û pîşesazî de pêşde jî neketîye. Lê belê dema ku Dêrik, di warê pîşesazî de li pêş bû, gelek navçe yê Kurdistanê gund bûn. Gelek parêzgar-bajarên Kurdistanê jî navçe bûn, heta ji van parêzgaran gund jî hebûn. Mixabin ku îro Dêrika Çayê Mazî, di warê aborî û pîşesazî de di rewşeke xerab da ye.
Dêrikê, kesên zana û şareza, pispor, alîm-zanyar, welatperwer, bi taybet jî gelek nivîskarên zimanê Kurdî û her wiha siyasetmedar, têkoşer, pêşeng ji nava dilê xwe derxistîye. Kurdperwer li nav xwe kiriye mêvan û vehewandîye…
Eyyup Guven, di vê pirtûkê de qala vana dike. Xebateke xweş kirîye û ev pirtûk “Derik Tarîhî I” nivîsandîye.
Birêz Eyyup Guven bi vê xebatê, li ser van kesayetî, li ser dîrok, çand, gund, kevnare, kanî, goristan, lîstok, navê gunda bi Kurdî û Tirkî û gelek tiştên dinê rawestya ye û nivîsandîye. Li ser navê Dêrikê, Eyyup Guven valahîyek dagirtîye, ku karekî bêhempa û pirr baş kiriye.
Wer xuyaye ku Eyyup Guven pirtuka “Derik Tarihi 2” (Dîroka Dêrikê II) jî amade dike. Hêvîdarim ku ewê hîn bi berfirehî Dêrika Çîya yê Mazî binivîsîne. Çanda Kurd û Ermenîyên Dêrikê; Dîrok, şaristanî, zîyaret, kevnare, cîhên turistik, kesên navdar, zanyar, nivîskar, malbat-eşîr, qerfî, xweşî û nexweşî, xwarin, vexwarin, fêkî, mêwe û gelek tiştên din û her taybetî yên Dêrikê binivîse.
Eyyup Guven, ev pirtûka xwe ya yekem ji min re şand. Min ev pirtûk di 3 rojan de bi kêf xweşî xwend û min pirr sûd jê wergirt…Lê hêvîdarim ku birêz Guven di pirtûka duyemîn de cîh bide zimanê Kurdî jî.
Xebateke wiha ji Dêrikê, ji Dêrikîyan re pêwîst bû. Spas birêz Eyyup Guven. Saeta te xweş û her destê te sax be!
***
Xela Mezin û Pîra mina Zeyno
Serîpêdehatîyek malbateke ermenî di pirtûka “Derik Tarihi I” (rupel 57-58) de dihate vegotin: “Xela Mezin!”
Ev serîpêdehatî bi kurtasî wiha bû: “… Di rêwîtîyê de keçika (zarok) jinek Ermenî jî mirî bû. Ji bona ku jinik, keçika xwe binax bike/bidefinîne, hinekî ji me bi dûr ket. Piştî bîstekê, ku jinik nehat. Em çûn me lê nihêrî. Me tiştekî ecêb dît, ku mirov bi çavê xwe jî bawer nedikir; Me dît, ku jinik vêketîye goştê pî-mil ê keça xwe jêdike û dixwe…” Dema min ‘Xela Mezin’ xwend pîra mina Zeyno hate bîra min. Pîro mina Zeyno jî qala Xela Mezin dikir.
Di derbarê xelaya mezin de, pîra mina Zeyno wiha digot: “Di dema Xela Mezin de, ez ji Dêrikê dihatim Heremya. Li axreşkê min dît, ku li bin pira axreşkê kesek û çar-pênc kuçik bi hevre li ser berata kerêne (Kera mirî). Li ser vê beratê kuçik beratê parçe dikin û dixwin, ev kesê han jî, vêketîye bi kêrê goştê vê beratê jê dike û dixe tûr-cuherê xwe. Wexta ku min ev yek dît, min bang lê kir. Min got lawo: ‘Ma qe şûna devê kuçikê jê neke nebe.” Wî jî bi hêrs li min vegerand: ‘Dayê, tu bi rê ya xwe de here, tu î gewî ye.’got. Lawê min, ger we birçî bûn dîtiba!...”
Mehmet AÇIL (Dêrikî)
Weke ku tê zanîn, Dêrika Çîya Mazî navçeyeke dîrokî û Kurdistanîye. Dêrik, navçeyek biçûk û mixabin ku di warê aborî û pîşesazî de pêşde jî neketîye. Lê belê dema ku Dêrik, di warê pîşesazî de li pêş bû, gelek navçe yê Kurdistanê gund bûn. Gelek parêzgar-bajarên Kurdistanê jî navçe bûn, heta ji van parêzgaran gund jî hebûn. Mixabin ku îro Dêrika Çayê Mazî, di warê aborî û pîşesazî de di rewşeke xerab da ye.
Dêrikê, kesên zana û şareza, pispor, alîm-zanyar, welatperwer, bi taybet jî gelek nivîskarên zimanê Kurdî û her wiha siyasetmedar, têkoşer, pêşeng ji nava dilê xwe derxistîye. Kurdperwer li nav xwe kiriye mêvan û vehewandîye…
Eyyup Guven, di vê pirtûkê de qala vana dike. Xebateke xweş kirîye û ev pirtûk “Derik Tarîhî I” nivîsandîye.
Birêz Eyyup Guven bi vê xebatê, li ser van kesayetî, li ser dîrok, çand, gund, kevnare, kanî, goristan, lîstok, navê gunda bi Kurdî û Tirkî û gelek tiştên dinê rawestya ye û nivîsandîye. Li ser navê Dêrikê, Eyyup Guven valahîyek dagirtîye, ku karekî bêhempa û pirr baş kiriye.
Wer xuyaye ku Eyyup Guven pirtuka “Derik Tarihi 2” (Dîroka Dêrikê II) jî amade dike. Hêvîdarim ku ewê hîn bi berfirehî Dêrika Çîya yê Mazî binivîsîne. Çanda Kurd û Ermenîyên Dêrikê; Dîrok, şaristanî, zîyaret, kevnare, cîhên turistik, kesên navdar, zanyar, nivîskar, malbat-eşîr, qerfî, xweşî û nexweşî, xwarin, vexwarin, fêkî, mêwe û gelek tiştên din û her taybetî yên Dêrikê binivîse.
Eyyup Guven, ev pirtûka xwe ya yekem ji min re şand. Min ev pirtûk di 3 rojan de bi kêf xweşî xwend û min pirr sûd jê wergirt…Lê hêvîdarim ku birêz Guven di pirtûka duyemîn de cîh bide zimanê Kurdî jî.
Xebateke wiha ji Dêrikê, ji Dêrikîyan re pêwîst bû. Spas birêz Eyyup Guven. Saeta te xweş û her destê te sax be!
***
Xela Mezin û Pîra mina Zeyno
Serîpêdehatîyek malbateke ermenî di pirtûka “Derik Tarihi I” (rupel 57-58) de dihate vegotin: “Xela Mezin!”
Ev serîpêdehatî bi kurtasî wiha bû: “… Di rêwîtîyê de keçika (zarok) jinek Ermenî jî mirî bû. Ji bona ku jinik, keçika xwe binax bike/bidefinîne, hinekî ji me bi dûr ket. Piştî bîstekê, ku jinik nehat. Em çûn me lê nihêrî. Me tiştekî ecêb dît, ku mirov bi çavê xwe jî bawer nedikir; Me dît, ku jinik vêketîye goştê pî-mil ê keça xwe jêdike û dixwe…” Dema min ‘Xela Mezin’ xwend pîra mina Zeyno hate bîra min. Pîro mina Zeyno jî qala Xela Mezin dikir.
Di derbarê xelaya mezin de, pîra mina Zeyno wiha digot: “Di dema Xela Mezin de, ez ji Dêrikê dihatim Heremya. Li axreşkê min dît, ku li bin pira axreşkê kesek û çar-pênc kuçik bi hevre li ser berata kerêne (Kera mirî). Li ser vê beratê kuçik beratê parçe dikin û dixwin, ev kesê han jî, vêketîye bi kêrê goştê vê beratê jê dike û dixe tûr-cuherê xwe. Wexta ku min ev yek dît, min bang lê kir. Min got lawo: ‘Ma qe şûna devê kuçikê jê neke nebe.” Wî jî bi hêrs li min vegerand: ‘Dayê, tu bi rê ya xwe de here, tu î gewî ye.’got. Lawê min, ger we birçî bûn dîtiba!...”
Mehmet AÇIL (Dêrikî)
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)